I.v. freq. n. and a. [musso].
I. Neutr., to be silent, keep quiet, not let one's self be heard; to speak in an undertone, to mutter, grumble (not in Cic. or Cæs.): “si sapis, mussitabis,” Plaut. Mil. 2, 5, 65: “sub lectis latentes metu mussitant,” id. Cas. 3, 5, 33: “ita clam quidam mussitantes,” Liv. 1, 50: “cum David vidisset servos suos mussitantes,” Vulg. 2 Reg. 12, 19: “contra nos,” id. Exod. 16, 7.—
II. Act., to say in a low tone, to mutter, murmur any thing: to be silent respecting, to take no notice of a thing: “ego (haec) mecum mussito,” Plaut. Mil. 3, 1, 119; id. Truc. 2, 2, 57; 2, 6, 10.— With rel.-clause: “malo ambigere bonos, quam ob rem id non meruerim, quam, quod est gravius, cur impetraverim, mussitare,” Amm. 14, 6, 8: “accipienda et mussitanda injuria adulescentium est,” is to be borne in silence, Ter. Ad. 2, 1, 53: “timorem,” App. Mag. p. 320.